پیش‌بینی تغییرات بیان ژنی در سطح تک‌سلولی، یک موضوع مهم در زیست‌شناسی محاسباتی است که به محققان امکان مدل‌سازی پاسخ‌های سلولی به انواع مختلفی از تداخلات را می‌دهد. این موضوع به ویژه زمانی اهمیت خود را نشان میدهد که بدانیم فضای جستجو برای ترکیب انواع اختلالات با انواع سلولی و وضعیتهای سلولی متفاوت، فضای بسیار بزرگی را در بر می‌گیرد که بررسی آزمایشگاهی همه این حالات عملاً غیر ممکن و پرهزینه می‌باشد. از این روی، مدلهای محاسباتی عمیق و متنوعی توسط پژوهشگران ارائه شده است که سعی دارند بر اساس داده‌های موجود، پاسخ تک‌سلولها به تداخلات را در شرایط دیده نشده پیش‌بینی کنند. با وجود ارائه طیف گسترده‌ای از مدلها، برخی از مطالعات که عملکرد مدلهای مختلف را بر روی مجموعه داده‌های گوناگون ارزیابی می‌کنند، نشان داده‌اند که در بسیاری از موارد، مدلهای پیچیده ارائه شده عملکرد بهتری از مدلهای ساده خطی ندارند و پیش‌بینی مدلها به خوبی فضای ناهمگون جمعیت سلولی را پوشش نمی‌دهند. بنابراین همچنان نیاز به توسعه و بهبود مدلهای پیش‌بینی کننده پاسخ تداخل وجود دارد. علاوه بر این، ارزیابی عملکرد مدلهای پیش‌بینی کننده، اقدامی سرراست نیست و انتخاب اشتباه نحوه ارزیابی می‌تواند نتایج گمراه کننده‌ای به همراه داشته باشد.